Hell yeah, we zijn er!

Vrijdagavond laat nog onze koffers ingepakt. Het was maar goed dat we vrijdagmiddag nog contact hadden opgenomen met het taxibedrijf om te vragen hoe laat de chauffeur er zou zijn. Blijkt dat vergeten was ons een bevestiging te sturen. Oeps ...

Na amper 2 uur slaap stonden Walter, San en ma voor de deur. Kon niet zeggen dat ze niet op tijd waren! Hahahaha. En daar stond ook onze taxichauffeur; klokslag 1 uur, dezelfde chauffeur als voorgaande keren. Lekker vlot ging de rit en goor half 3 stonden we al op Brussel.

De counter voor het inchecken was nog niet open en dus maakten we onze eerste stop bij de Starbucks. Even en bodempje leggen voor onze eerste vlucht. Om 4 uur ging de counter open, we staan vooraan in de rij en zijn dus als eerste aan de beurt. Inchecken was vrijdagochtend al gebeurd maar we moesten natuurlijk ook nog onze koffers inchecken. 7 personen, 6 koffers met een gemiddeld gewicht van 15 kg, niet slecht.

We begeven ons naar de douane waar gezinnen een aparte ingang hebben om de vaart er in te houden. En dat lukt! Robin, de kinderen en ik zijn er so doorheen. Mq volgt op korte voet. Sandra en Walter krijgen een extra controle ivm de medicatie die ze bij zich hebben. Mag geen naam hebben. Ik heb het idee dat het hier toch allemaal wat soepeler verloopt dan op Schiphol.

Gate 57 is ons eerste vertrekpunt. Daar staat ons toestel van Lufthansa te wachten. Half 6 boarden en om 6 uur de lucht in. We zitten vooraan op rijen 6 en 8, zo’n klein chartertoestel. Prima voor korte vluchten maar zou er niet aan moeten denken om hier een lange vlucht te moeten zitten. Met een mueslibar in de hand gaan we omhoog. En voor we het weten ook weer naar beneden. Vluchten van een uur en we staan in Frankfurt.

We hoeven onze koffers in Frankfurt niet op te halen; deze worden gelijk doorgelabeld naar onze volgende vlucht. Dus op naar de volgende gate. Frankfurt is een van de grotere vliegvelden van Europa en dat is te merken; de wandeling naar onze gate is bijna een half uur!

Ook hier hebben we volop tijd; boarden begint pas om 10 uur. We beginnen met een ontbijt bij - hoe kan het ook anders - Starbucks! Eten in het vliegtuig is niet zo denderend en zelfs Kayleigh heeft dat al door: “het eten in het vliegtuig is niet zo lekker”...

Na dat lekkere ontbijt gaan we door richting de douane. Maar niet voordat er nog ergens een sigaretje gerookt kan worden. Ma en Walter halen een frisse neus en het nicontinelevel is aangevuld als we verder gaan. Taxfree shop en hier worden de laatste sigaretten gekocht voor de vakantie; de sigaretten zijn in de USA een stuk duurder dan bij ons.

Door de douane dus: een grote groep Pakistani’s stond voor ons en daar werd de marechaussee voor opgeroepen. Kennelijk hadden ze iets bij zich wat niet mocht. Even geduld en daar is onze handbagage! Goedgekeurd en wel is het nog 20 minuten lopen tot gate C16.

Om 10 uur begint het boarden voor gezinnen met kleine kinderen. Lucky us! Daar gaan we dan als eersten zitten we in het vliegtuig. Rij 72 in de dubbeldeks Airbus A320. Wat een joekel van een toestel! Bij binnenkomst is er een trap naar boven waar ook nog zo’n 10 rijen zijn.

We zitten alle 7 (ma, San en Walter mochten gelijktijdig met ons aan boord) en zijn geïnstalleerd als de stewardess komt met een kleinigheidje goor Kayleigh en Bryce. Ze krijgen ieder een zakje gummi bears (in de vorm van een vliegtuig) en een kaartspel. Leuk! De opstelling in het toetstel is 3-4-3 met en zee van beenruimte. Heerlijk!

Het toestel vertrekt mooi op tijd en voor we het weten slapen Kayleigh en Bryce al! Heb je trouwens wel eens meegemaakt dat je vliegtuig camera’s heeft waar je de live beelden kunt volgen? Was voor ons de eerste keer; er is een camera gericht op de staart, de onderzijde en de voorzijde (het zicht wat de piloten ook hebben). Echt zo gaaf om te zien en dus hebben. We het taxiën en het opstijgen live gevolgd! Daarna zijn we overgestapt naar de vele films (heel veel nieuw aanbod), muziek, spelletjes en zelfs live tv (tennis).

Niet veel later vallen bij ons ook de ogen dicht. Lekker om zo je vlucht ik te gaan. We moeten immers ook uitgerust aankomen in de USA.... Maar als je een paar keer wakker wordt van je eigen gesnurk en daarbij ook nog eens wordt uitgelachen door man- en zoonlief....

De 10 uur durende vlucht verloopt soepel en zonder turbulentie met regelmatig wat te drinken, snacken en eten. Zelfs de landing verloopt perfect! Kayleigh heeft meer dan 5,5 uur geslapen tijdens de vlucht, Bryce iets minder lang.

Bij het verlaten van het vliegtuig is het wachten op de buggy en de autostoelen (yep, die hebben we bij ons - vliegen overigens zonder extra kosten mee). Blijkt dat ze deze hebben doorgestuurd naar de bagageband. Met excuses van Lufthansa lopen we dan door naar de douane.

Bij de douane staat een kleine 800 man te wachten. Met 2 kinderen die helemaal op zijn (en een humeur van je weet wel...) gaan we de rij in. Duurt nog geen 5 minuten of de douanier haalt de gezinnen met kinderen er uit en zet ze in de rij bij de diplomaten (waar niemand staat). Ons hele gezelschap is na een korte check, vingerscan en foto klaar om de USA verder te betreden!

Woohoo, we zijn er! Het is druk bij de luggage belt. Bryce is helemaal op en valt op mijn arm in slaap. Kayleigh is op een bagagekar gaan zitten omdat ze zo moe is. Vroeg op, weinig slaap, lange vlucht, veel lopen en wachten doen haar humeur geen goed. Na een half uur wachten ofzo komen de autostoelen, nat van de plaatselijke regenbui maar dat droogt snel op. Bryce leggen we in de autostoel zodat dat voor hem (en mij) iets relaxter is. Daarna volgen de koffers en als laatste de buggy.

We lopen naar de MIA mover (een monorail die je met een rotgang naar een next level entrance brengt). Met een paar minuten op de teller staan we in de centrale hal en kunnen we door naar Alamo waar onze huurauto staat. Eerlijk gezegd is het alsof ik hier vorige week nog was (laatste keer was oktober 2018)...

Met een oud en vertrouwd gevoel - homecoming - lopen we naar Alamo. We hebben een skip the counter wat betekent dat we ons niet hoeven te melden bij de balie van Alamo maar gelijk door kunnen lopen naar de garage. Daar staat iemand van Alamo die ons op staat te wachten en wijst ons de weg naar de rij waar onze huurauto staat. Er staan maar 4 huurauto’s in de rij en we kunnen zelf kiezen welke!

Robin gaat nog snel naar een andere rij kijken of daar nog iets kleinere tussen staat waar we ook allemaal in passen samen met onze koffers maar dat gaat ‘m niet worden. En zo hebben we dus een 15 passenger van (een kleine schoolbus) onder onze kont hangen. Wat een joekel!!

De TomTom is ingesteld (alle adressen hebben we er thuis al ingezet) en we kunnen op pad richting Homestead. Je ziet het landschap al snel veranderen; van de stad naar wat meer moerassig gebied. Homestead ligt op een klein uurtje rijden.

Garden Inn is ons eerste motel en hier zijn we dan net na 6 pm. Inchecken gaat ook hier vlot en soepel en krijgen 2 kamers toegewezen. Nummers 250 en 258. De bus wordt leeggehaald en we kleden ons eerst om. Tijd om ergens te gaan eten. Het wordt de McD die in de Walmart zit! Handig want dan kunnen we gelijk wat drinken halen voor vanavond en morgen onderweg.

Rond 9 pm zijn we terug in het motel, lekker douchen en naar bed. Was een lange dag zo!

Stay tuned voor nog meer belevenissen en foto’s!